Er is veel gebeurd in de tussentijd waardoor het lezen en bloggen er een beetje bij in is geschoten.
Alvast sorry voor mijn "klaag-post", maar het van me afschrijven werkt voor mij het beste.
We hebben kijkers gehad voor ons huis, na ruim een jaar stilte, wat kunnen de zenuwen door je lijf gieren zeg! Ik kan wel eens ergens over inzitten, kan behoorlijk zenuwachtig zijn, maar dit sloeg echt alles. Kon niet meer stilzitten en had een knoop in mijn maag.
Deze mensen waren net voor de Kerst vorig jaar ook al geweest, maar haakten af. En ineens wilden ze weer een keertje komen kijken. Positief zou je zeggen. Ware het niet dat ze ook bij een ander soortgelijk (nou ja) huis in een straat verderop gingen kijken. Het is goedkoper, maar er moet dan ook het nodige aan gedaan worden. Tja, en wat wil de koper? Zo jammer dat je niet met hen kan praten, hen vragen kan stellen én dat je niet in hun knip kan kijken. Inmiddels is het ruim 2 weken geleden dat ze geweest zijn. De makelaar heeft hen nog gebeld, maar ze gaven aan er nog niet uit te zijn. Op zich ook weer positief, toch? Het is in ieder geval geen definitieve 'nee'.
Irritant zoveel onzekerheid. We willen graag verder met onze dromen en plannen voor Drenthe. Daarentegen ben ik zó blij dat we nog geen ander huis hebben, geen dubbele lasten. Dat we ons werk nog hebben en dat we, tot de tijd dat er een 'verkocht' bord in de voortuin staat, heerlijk wonen in ons mooie huis en dat we genieten van onze lieve buren en 'ons' mooie Culemborg.
Ik moet het naast me neerleggen. Mensen zeggen dat ik er niet teveel aan moet denken. Maar dat is niet zo 1-2-3 gedaan. Natuurlijk, er zijn 100 ergere dingen te bedenken. En ik blijf positief. Ooit wordt ons huis verkocht. Tot die tijd geniet ik van ons paleisje, de mooie herinneringen die we opgebouwd hebben, van waaruit we getrouwd zijn en waar onze mooie meiden geboren zijn.
Ooit komt het goed en dan kunnen we er hard om lachen.
6 April doen we in ieder geval weer mee met de Open Huizen Route, wie weet wat dat oplevert.
In de tussentijd ook bericht gekregen over de uitzending van mijn lief. Hij zou vanaf mei gaan beginnen met het optrainen voor de uitzending naar Kunduz in november. Nu is er besloten de missie voortijdig te beëindigen en ligt het weer bij de brigade. Even was er een jubelstemming, maar dat was van korte duur. We hebben, nadat we te horen hadden gekregen dat mijn lief op uitzending moest, alles overhoop moeten halen. Vakantie geannuleerd, lief heeft diverse cursussen moeten laten schieten, de opvang voor de meisjes moest omgegooid worden, etc., etc.. En nu hadden we alles, achteraf gezien, gewoon bij het oude kunnen laten en daarbij is er nu nog meer onzekerheid over de uitzending. Want dat hij op uitzending moet staat vast, maar waar gaat hij dan naartoe en wanneer? De uitzending viel precies tussen de verjaardagen van onze meisjes, onze prio. Oké, de feestdagen zouden we zonder mijn lief vieren, maar dat namen we maar voor lief. Afwachten maar weer.
Het lijkt soms alsof dit soort dingen een soort test zijn. Hoe houden we ons in dergelijke situaties. Een test voor de lange adem. Ik kan je zeggen dat wij dat gaan winnen. Lief en ik hebben de langste adem ;-)
Voor Ma~De~Liefste heb ik overigens niet stil gezeten. Het tafeltje is naar mijn opdrachtgever gegaan.
En ik heb 2 ruwe diamanten op de kop getikt. Morgen kan ik de 1e in het echt bewonderen en over anderhalve week waarschijnlijk de 2e. Hieronder alvast een voorproefje
Dit schatje komt morgen naar huis. Ik denk dat ik haar lekker opfris met wit.
En deze dame van zo'n 150 jaar oud mag ik ook gaan opknappen.
Ik ga nog even lekker in het zonnetje (binnen bij het raam hihi) zitten met een kopje thee. Hopelijk kan dat ook gauw lekker buiten, al hoorde ik net het woord natte sneeuw voorbij komen in het weerbericht op de radio... Dan maar genieten van wat nu heerlijk schijnt.
Fijne dag!
Liefs,
Ma~De~Liefste
