Het begin is er...

Vandaag zou mijn mama de uitslag krijgen van de operatie van vorige week woensdag. Stoer mens, ze wilde zelfs alleen naar het ziekenhuis gaan en mijn vader vanuit Emmen naar ons laten komen voor zijn wekelijkse opa-dag. Dat hebben we dus maar niet gedaan en ze zijn dus samen naar het ziekenhuis gegaan voor de gesprekken.

Manlief was thuis, dus hij kon mooi met de meiden de cadeautjes aan de juffen geven en hun vakantie vieren nadat de oudste van school opgehaald was.

Ik ben gewoon naar mijn werk gegaan, nou ja, gewoon. Ik zat met gierende zenuwen achter mijn pc en mijn aandacht kon ik er niet bij houden. Rond het tijdstip dat mama de afspraak had, had ik het niet meer. En dan lijkt het alsof de tijd stil staat. Vreselijk! Maar als ik me al zo voel, hoe moet mama zich dan wel niet voelen?

Nadat mijn lieve collegaatje me mee naar buiten had gesleurd voor een frisse neus en wat afleiding, ging mijn telefoon, net voordat we weer naar binnen wilden gaan. Mam met een trillende stem. Toch wel goed nieuws??
Al met al zijn ze er zeer bijtijds bij, het betrof een zeer kleine tumor van zo'n 5 mm. Vermoedelijk is bij het afnemen van het biopt al een deeltje daarvan verwijderd. Maar na de operatie is er toch nog ergens iets blijven zitten. Daar werd later op de dag nog over overlegd door chirurg en radioloog. Mogelijk zou er nog een operatie volgen. Maar de lymfe/ poortwachters zijn schoon, dus dat is een hele geruststelling.
Onderweg naar huis heb ik ff heel hard zitten gillen in de auto.

Later op de dag weer een belletje van mams, er volgt geen tweede operatie, yes! Wel zal de mate waarin bestraald gaat worden ietwat verhoogd worden, of dat dat nu zo fijn is, geen idee. Maar het is een goed begin en mama is nog altijd positief. Wel ziet ze op tegen de ritten tussen Emmen en Groningen... 28x achter elkaar. Het zal zwaar zijn, maar allemaal voor een goed doel.

Wat ons en met name mijn mama erg goed doet zijn de vele lieve reacties, ook vanuit onverwachte hoek. Het huis staat vol met bloemen, ze wordt overspoeld met kaarten en om de haverklap hangt er wel iemand aan de telefoon of staat er een lieve buur voor haar neus.

Mijn mama is een stoere mama. Ik zou niet weten hoe ik in haar situatie had gereageerd. En zij doet het, ze knokt tegen die rot ziekte. En zoals ze al zegt, ze kan ook in een hoekje gaan zitten sippen, maar daarmee gaat het niet over. Bewondering, ik had het al voor haar, maar nu deste meer.

Op naar 28 bestralingen, ze zal het helaas allemaal zelf moeten ondergaan, ik kan helaas niks over nemen, en het zal niet makkelijk zijn, maar wij steunen haar vanaf de zijlijn en hopen dat daarna het boek kanker voor lange tijd gesloten mag worden.

♥