En dan zijn we een half jaar verder

Dan neem je je voor om toch nog te blijven bloggen, maar het is er simpelweg niet van gekomen het afgelopen half jaar.

Manlief is inmiddels weer terug van zijn uitzending naar Kosovo. Op de valreep voor zijn vertrek ons huis verkocht en onze handtekeningen onder het koopcontract gezet. De uitzending is goed verlopen, manlief heeft er veel meegemaakt, maar geen vreselijke dingen, eigenlijk een hele leuke tijd gehad en veel mensen van veel verschillende landen leren kennen. Hij is 3 keer op verlof terug geweest naar Nederland. Tijdens het middelste verlof zijn we er lekker tussenuit geknepen met z'n viertjes. Genoten van het mooie Kreta.

Tijdens zijn uitzending druk aan het zoeken gegaan naar een mooie plek voor onze toekomst. Veel bezichtigd, veel gesprekken gevoerd met gemeentes, maar toch net niet dat ene plekje gevonden. Misschien zouden we toch nog even in Culemborg blijven om rustig verder te zoeken.
Uiteindelijk 2 dagen na zijn terugkeer naar Ruurlo afgereisd en een mooie boerderij bewonderd. En dat wordt hem!

Ik was al wel beetje bij beetje aan het inpakken, MaDeLiefste kwam op een lager pitje, maar nu ging het in een stroomversnelling. De meiden hadden net hun eerste week zomervakantie en toen de knoop doorgehakt... we gaan Culemborg verruilen voor Ruurlo. Mijn baan opgezegd en op de 13e na bijna 10 jaar bij het Ministerie een streep gezet onder mijn administratieve baan in het Haagse.
Als gekken aan de slag gegaan om een tijdelijke woning te vinden en een geschikte en leuke school te vinden.
Uiteindelijk op het nippertje een huisje op een vakantiepark net buiten Ruurlo gevonden. We konden er per 15 augustus in. En 17 augustus was de sleuteloverdracht van ons oude huis.
Ik weet niet hoe we het gedaan hebben, maar we hebben het geflikt. Het complete huis leeggehaald, spullen die weg konden naar de stort gebracht (wat ruimt dat lekker op zeg) en de rest naar de opslag gebracht. Op het laatst was het echt kamperen in eigen huis.
Gelukkig konden de meiden in de weekends bij onze ouders logeren, dan konden wij doorpakken.

Een school gevonden en alle overige zaken ook 'maar even' geregeld (huis-/tand-/dierenarts, etc.), ingeschreven bij de nieuwe gemeente en de nodige adreswijzigingen verstuurd/ geregeld.

Precies om middernacht van zaterdag op zondag (15-16 augustus) openden we de deur van onze huidige stek. Nat van de hevige buien van die dag en zere lijven van het sjouwen. Maar het was gelukt! Die zondag hebben we het doolhof van dozen in het huisje beetje bij beetje uitgepakt en het huisje meer van ons gemaakt.

Na de sleuteloverdracht die maandag hebben we de meiden opgehaald en meegenomen naar hun nieuwe woonplaats.

Het is allemaal nog erg wennen, de nodige tranen vloeien, het gemis van vriendjes en vriendinnetjes, het oude huis alle gebruikelijke zaken. Maar dat komt wel goed.

Gisteren hebben ze hun eerste schooldag gehad. Het was retespannend, gespannen snoetjes en onzekere zoekende blikken. Maar ze kwamen blij uit school en gaven aan alweer zin te hebben in de volgende dag.

MaDeLiefste staat voorlopig nog op een laag pitje. Alles staat immers in de opslag. Maar straks heb ik ruimte in overvloed om te schilderen en stofferen. Heb er nu al zin in.

Half oktober krijgen we de sleutel van ons nieuwe thuis. Dan gaan we eerst flink aan de slag, want het is wel wat gedateerd. Maar dan kunnen we er ook echt onze stempel op drukken, zo gaaf!

Voor nu... wennen in onze nieuwe omgeving, nieuwe mensen leren kennen en bovenal op zoek naar een nieuwe baan in de buurt. Maar ook dat komt vast wel goed.

Ik wens jullie een hele fijne dag en tot een volgende post.

Lieve groet,

Mirjam
MaDeLiefste


Hieronder het stukje wat ik op Facebook had geschreven n.a.v. onze verhuizing

“En dan is het zo ver...

Het huis zo goed als leeg en onze tijdelijke stek volgepropt.

Onderweg daar naartoe flitst er van alles door je hoofd. Hoe we in 2004 het huis kochten, als twee broekies onze intrek namen met in ons achterhoofd dat we hooguit 2 jaar in Culemborg zouden vertoeven. Overigens waren we nog nooit in Culemborg geweest.
En dan ben je, op 1 maand na, 11 jaar verder. Iets minder broekies, geen verkering meer, maar getrouwd en twee heerlijke grietjes rijker.
Hoe dit huis ons thuis werd.
Hoe de vijver werd gebouwd om vervolgens na 7 jaar met pijn in het hart weer afgebroken te worden.
Hoe de loeier van een zolder werd verbouwd tot twee slaapkamers en een vliering.
Hoe onze mini's hier geboren werden en de eerste jaren van hun leven tot nu toe opgroeiden.
Hoe we verloofd terug kwamen van de berg bij Ruud en in 2008 vanuit dit huis trouwden met de nodige toeters en bellen (lees sirenes).
Hoe we hier ruzieden & kibbelden, maar vooral hoe we hier lachten & lol hadden.
Hoe hier feestjes gevierd werden.
Hoe we hier vele leuke, lieve en bijzondere mensen leerden kennen.
Hoe de voordeur menigmaal dichtsloeg omdat de pieper van de brandweer ging.
Hoe de dromen ontstonden en het te koop bord in de tuin werd geplant.
Hoe lang we moesten wachten tot die ene gek zich aandiende.
Hoe we dit huis af en toe vervloekten omdat het zo lang duurde.
En tot slot hoe we hier hebben staan juichen, met een gillende makelaar aan de andere kant van de lijn en dat het thuis nu weer een huis is. Klaar voor een nieuw gezin.

Het hoofdstuk Culemborg wordt voor ons afgesloten, al blijven er linkjes met die bijzondere mensen.

Klaar voor een nieuw hoofdstuk wat begint op een vakantiepark in Ruurlo en daarna een vervolg krijgt, eveneens in Ruurlo. Afgelopen donderdag hebben we weer staan juichen, dit keer omdat we te horen kregen dat we per half oktober as. onze intrek zullen nemen in een boerderij.
Verder zijn de bladzijdes nog blanco, benieuwd waarmee we ze gaan vullen.

Grappig detail... net als in Culemborg zijn we ook in Ruurlo nog nooit geweest.”

*Veel staat er in de opslag. Maar meteen stond vast dat deze foto's van de miniblondjes en het schilderij van het boompje van Ruud mee zouden gaan naar onze tijdelijke stek*