Even Apeldoorn bellen...

... gelukkig niet. Maar ik moest er wel aan denken toen de grote betonwagens op de stoep stonden. Die reclame van een zekere verzekeringsmaatschappij. Het beton bleef maar stromen, ondertussen rende een muisje door de spelonken van het huis achternagezeten door een vloedgolf van beton terwijl buiten de mannen tegen elkaar zeiden "Er gaat toch meer in dan je denkt...".

In het voorhuis bij mijn ouders was alles leeg, beter gezegd een zandbak (klik) en dus was het tijd om de ondervloer te storten. Het grove geschut werd uit de kast getrokken in de vorm van twee grote wagens. Je ziet ze vaak rijden, maar zo van dichtbij is best indrukwekkend, al zeg ik het zelf.

Ik ben eerst aan de overkant van het huis gaan staan, in het weiland om het vast te leggen en van een afstandje te bekijken.

Eerst ging van de ene wagen de betonpomp in de tweede wagen om de leiding te spoelen. Tijdens het transport zit deze vol met water omdat... je raadt het vast... het beton hard wordt in de leiding en je vervolgens niks meer kan. Toch weer wat geleerd.

De beide ramen waren eruit gehaald zodat de vloeren gestort konden worden.

Het moest even op gang komen, maar toen ze eenmaal de juiste dikte hadden uitgedokterd vloeide het beton rijkelijk en waren in korte tijd de ruimtes voorzien van een eerste betonlaag.

De dag erna konden we er al op lopen. Een gek maar ook mooi gezicht. Beetje bij beetje worden de gedachtes en plannen van mijn ouders werkelijkheid en krijgen de ruimtes hun uiteindelijke vorm.

De hal, waar je eerst nog tegen een kast aan keek. Nu hangt de trap er een beetje bij. Morgen wordt hij gesloopt. De trap zal andersom teruggeplaatst worden. Ook minder smal en minder steil.

De twee kleine slaapkamers zijn nu 1 grote ruimte. De opkamer/ kelder is nu ook rechtgetrokken met de rest en zal de badkamer en suite worden.

Het was een gure dag. Gelukkig was de klus zo geklaard en konden alle werklui snel weekend vieren en lekker opwarmen. Hij begon regenachtig, winderig en dus ook koud. 

Hij eindigde daarentegen wit. Nog even gauw voordat we de meiden van school gingen halen liep ik naar buiten om wat foto's van het winterse landschap te maken. Meer ook om wat te oefenen met de instellingen van mijn camera.

Ineens zag ik iets in mijn ooghoek, eerst dacht ik dat het een stel vogels waren, maar toen ik beter keek zag ik dat het drie hazen waren die elkaar achterna zaten. 

Zal je net zien dat m'n capuchon voor m'n ogen zakt. Ik foeterde wat, dacht dat ik het nu wel kon vergeten om ze vast te leggen, maar de haast die ze leken te hebben was niet groot. 

Bij het terugkijken van de foto's zag ik dat ik een zogenoemd 'lucky shot' had. De rest van de pogingen om ze vast te leggen zijn met een boom ervoor en nog eentje van het staartje van de laatste die achter de schuur verdwijnt. 

Fijne dag en tot de volgende post.

Liefs,

Mirjam

ByMir